حمام نظافت تبریز در محله حکم آباد با ۴۰۰ سال قدمت

کوه عینالی، که عون بن علی و همچنین عینال – زینال و تفرجگاه عینالی نیز نامیده می‌شود کوهی بر فراز رشته‌کوه سرخاب شمال تبریز است. بلند‌ترین قله این رشته کوه قله دند با ارتفاع ۲۳۸۱ متر است. کوه عینالی، یا عون بن علی در واقع به یکی از قله‌های این رشته کوه سرخ‌رنگ با ارتفاع ۱۸۰۰ متر اطلاق می‌شود. عینالی از این منظر اهمیت ویژه‌ای دارد که یک امام زاده (منسوب به حضرت علی (ع)) است و دو مقبره و آرامگاه تاریخی تبریز بر فراز آن واقع شده است. به همین سبب این کوه، در میان افراد محلی و زبان ترکی با عنوان عینالی داغی (کوه) (عین علی) شناخته می‌شود. امروزه نیز این کوه به یکی از تفرجگاه‌های زیبا و پر رفت و آمد تبریز تبدیل شده است.

حمام نوبر یکی از قدیمی‌ترین حمام‌های تاریخی تبریز بوده و بنای آن به دوره قاجار برمی‌گردد. این حمام در تقاطع خیابان امام و تربیت واقع شده و به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. این حمام نقش و نگار و کاشی‌های بسیار زیبایی دارد و یکی از نمونه‌های بارز حمام‌های تاریخی تبریز به شما می‌رود. این بنا امروزه به یکی از مکان‌های گردشگری تبریز بدل شده است. البته احداث سفره‌خانه سنتی شهریار نیز در این تغییر بی‌تأثیر نبوده است. حمام نوبر در قسمت مرکزی تبریز و در نزدیکی دروازه نوبار میدان ساعت، تقاطع خیابان امام خمینی و تربیت واقع شده است که محل تجمع بافت تاریخی و گردشگری تبریز محسوب می‌شود.

پل آجی چای یا پل تلخه رود یکی از پل‌های تاریخی تبریز است که در پیوستگی فرودگاه تبریز و بلوار شهید بالایی، بر فراز رودخانه آجی‌چای (یا تلخه رود) واقع شده است. قدمت این پل تاریخی به دوران صفویه و قاجار برمی‌گردد. پل آجی چای دارای ۱۶ دهنه بزرگ، ۱۰۵ متر طول و ۵ متر عرض است که از نظر ابعاد مشابه با پل قاری ساخته شده است. تمام دهنه‌های آن به جز سه دهنه که طاق هلالی دارند، بقیه جناغی هستند. پل آجی چای یکی از قدیمی‌ترین آثار تاریخی تبریز است و یک بار در زمان ولیعهد عباس میرزا توسط خاج سید حسین تاجر (معروف به تبریزی) تعمیر شده است. بار دیگر، این پل در دهه‌ی هشتاد شمسی مرمت شده است.

پل قاری که به ترکی و زبان محلی به آن قاری کؤرپؤسؤ گفته می‌شود یکی از پل‌های تاریخی تبریز است که انتهای خیابان ثقه‌الاسلام (چایکنار) بر روی رودخانه مهرانه رود یا میدان چایی واقع شده است. بانی ساخت این پل پیرزنی بوده که تمام هزینه‌های احداث و ساخت آن را نیز خود وی بر عهده گرفته است. البته گفته می‌شود هزینه آن از محل پولی است که این پیر زن برای زیارت خانه خدا و به جا آوردن حج کنار گذاشته بود. کلمه «قاری» به زبان ترکی یعنی پیرزن (قاری ننه) و وجه تسمیه نام پل قاری نیز همینجاست. این پل همچنین با نام پل چراغ نیز شناخته می‌شود که علت آن سرستون‌های کله قوچی و چراغ‌های قدیمی نصب شده در اواخر دوره قاجار است.